υπέρμαργος

-ον, Α

(μόνον ο συγκριτ. τ. αρσ.) ὑπερμαργότερος

(κατά το λεξ. Σούδα) «ὑπερμαινόμενος».

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπερ-* + μάργος «μανιακός, παράφρονας, ορμητικός»].